چشیدن مناسک: مردم نگاری حسی غذای نذری در تهران

پژوهش مردم ­نگارانه نگارنده در این مقاله متمرکز بر غذا، خوردن و حس چشایی در مناسک محرم در مناطق مرکزی و جنوب شرقی و غربی شهر تهران است. غذا و خوردن جایگاه مناسکی خاصی در مناسک محرم و به ویژه روزهای نهم و دهم آن دارند، اغلب شرکت­ کنندگان این مناسک بزرگ یا غذا تهیه می کنند یا غذا می­ خورند و ادراک حسی درگیر در خوردن غذا همچون عملی مناسکی است که امر قدسی را از خلال رفتارها و باورهایی از جهان بیرون جامعه به جهان درون بدن هدایت می­ کند. چشیدن غذای نذری، همانند لمس کردن ضریح امامان، شخص را واجد تجربه­ ای می­ کند و به او می فهماند که چگونه می­ توان با عمل خوردن وارد فرایندهای فرهنگی شد. از طریق ادراک حسی است که یک فرهنگ می­ تواند به واقعی­ ترین شکل ممکن توسط اعضای خود درک شود و شاید چشیدن عمیق­ ترین تجربه فیزیکی آن باشد. بسترهای مناسکی و حیات روزمره مزه ­ها و غذاها را با خود همراه می ­سازند تا غذاواره یا رخداد چشایی مناسب خودشان را پدید آورند، غذاواره­ ای که حال و هوای رخدادها را می سازد و از این طریق به تجربه شرکت­ کنندگان شکل می ­دهد. خوراکی­ ها در زندگی اجتماعی چیزهای بسیاری را به خود متصل می­ کنند و به هنگام مصرف این شبکه­ های ارتباطی بین غذا و جامعه به کار می­ افتند و غذا خوردن را تبدیل به تجربه­ ای مرتبط با جامعه می کنند.